Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Το κείμενο που ακολουθεί είχα γράψει στις 14 Ιουλίου 2015, αμέσως μετά που, κατά την προπαγάνδα που τελικά πέρασε μέχρι το μεδούλι του Έλληνα από τα – στη συνέχεια- πετσωμένα μέσα, έκανε το “όχι του δημοψηφίσματος, ναι”. Τίτλος του κειμένου τότε “Όχι δάκρυα για τον Αλέξη”.
Επειδή όσα αναφέρω, 8 χρόνια πριν, ισχύουν και σήμερα σχεδόν μέχρι κεραίας, επαναφέρω εκείνες τις σκέψεις που διατύπωνα, αφού μόλις είχα συνέρθει από την ήττα του Αλέξη Τσίπρα και όλων μας από τα μαύρα σκυλιά του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, σ’ εκείνη τη σύνοδο της ντροπής της ΕΕ, που μόνο στόχο είχε να κάμψει τον Τσίπρα, να ξευτιλίσει τον ελληνικό λαό και να τον κάνει να σκύψει το κεφάλι. Ήταν εκείνες οι στιγμές που σήμερα οι Έλληνες, έχοντες υποστεί τη “νοθεία του νου και της ψυχής” από τη δικτατορία των εξαγορασμένων μέσων, μιλούν με τόση “σιγουριά” για τον “προδότη Τσίπρα” και τον τιμωρούν σκληρά (και διπλά) ξεχνώντας όλα όσα έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία – ακριβώς λόγω της επιβολής της “ατζέντας” από αργυρώνητους δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους και όχι μόνο τα πολιτικά λάθη του ίδιου- που μια κυβέρνηση που (θα έπρεπε να) βαραίνουν στην συνείδησή της δεκάδες χιλιάδες νεκροί από διάφορες τραγωδίες και άστοχες πολιτικές της, βγαίνει όχι αλώβητη αλλά υπερενισχυμένη και τιμωρείται ένας άνθρωπος, αποδεδειγμένα έντιμος και μαχητής, αποδεδειγμένα Άνθρωπος με συναίσθηση, για όσα του χρεώνουν ότι έκανε πριν 3 ή και πλέον 4 εκλογικές αναμετρήσεις…
(σ.σ. μπορεί κανείς να κατανοήσει ακόμα και μόνο από τα σχόλια (και τον αριθμό τους κάτω από το άρθρο) ή από την ανταπόκριση στην προσωπική μου σελίδα στο facebook (δεν υπάρχει δυνατότητα να βρεθεί η ανάλογη ανάρτηση από το τότε Candianews) ότι το συγκεκριμένο κείμενο είχε διαβαστεί από δεκάδες χιλιάδες πολίτες, είχε μοιραστεί χιλιάδες φορές στα social media. Αλλά ο χρόνος που πέρασε, οι αλλαγές που έγιναν στη σελίδα μας (άλλωστε τότε υπήρχε ακόμα το Candianews) μηδένισαν το “κοντέρ” των σόσιαλ.
Πάμε λοιπόν…
Όχι δάκρυα για τον Αλέξη
Γαμώτο μου, θυμώνω, θυμώνω με τον εαυτό μου! Έπεσα τόσο έξω! Πίστεψα στον Τσίπρα κι αυτός αποδείχτηκε δοσίλογος, προδότης! Μνημονιακότερος των μνημονιακών! Μου φόρτωσε ένα μνημόνιο, αντί να σκίσει τα προηγούμενα!
Τελικά, μια ημέρα μετά το σοκ, είναι έτσι τα πράγματα; Μας πούλησε κι ο Τσίπρας; Έγινε ένας άλλος Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος ή Χρυσοχοΐδης (που υπέγραφε κιόλας χωρίς να διαβάζει τα μνημόνια); Έγινε ένας Καραμανλής ή ένας Σημίτης (για να μην ξεχνάμε κι αυτών το ρόλο…)
Συμμάχησε με τους νεοφιλελεύθερους, αφού υποτάχτηκε σ’ αυτούς;
Μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα άλλο κόμμα, του ίδιου συστήματος, σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα;
Θα σημειώσω πρώτα, ως “διευκρινίσεις”, δυο – τρία πράγματα, για να τα έχει υπόψιν όποιος τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο:
Πρώτο, ήμουν, είμαι και θα είμαι κατά κάθε μνημονίου, είτε το υπέγραψε ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος ή ο Τσίπρας.
Δεύτερο, καταλαβαίνω απολύτως την απογοήτευση και το βάρος στην καρδιά, εκείνων που περίμεναν να μην υπογράψει. Και τώρα απογοητεύτηκαν. Εξοργίστηκαν. Είδαν να διαλύεται ο κόσμος τους.
Τρίτο, βεβαίως δεν κατανοώ καμιά αναφορά περί προδοσίας, απεχθάνομαι τις αναφορές, ακόμα και για εκείνους που με τη στάση τους θα δικαιολογούσαν τον προσδιορισμό. Συχνά, τις περισσότερες φορές, θα πρέπει πριν μιλήσουμε όχι μόνο να δούμε, αλλά να παρατηρήσουμε και να μάθουμε.
Φυσικά είμαι κατά της “λογικής του όχλου”, της γηπεδοποίησης της πολιτικής συμπεριφοράς, που από το “Ωσαννά” της μιας στιγμής είναι εύκολο να προσχωρήσει κανείς στο “άρον άρον σταύρωσον αυτόν”.
Και, είναι προφανές, είμαι υπέρ ενός ψύχραιμου διαλόγου, με πολιτική επιχειρηματολογία, κι όχι αφορισμούς.
Τέταρτο, επειδή γνωρίζω κάποια πράγματα για την ανθρωπογεωγραφία της αριστεράς, και ως μη ενταγμένος κομματικά και μπορώ να τοποθετηθώ γι αυτήν με μάλλον πιο αντικειμενικό, από τους ενταγμένους , τρόπο, μπορώ να ξεκαθαρίσω ότι καταλαβαίνω καλά επίσης τις αντιρρήσεις της “ομάδας” του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή άλλων διαφωνούντων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία (δε λέω για μια τέτοια συμφωνία, καθώς είμαι πεπεισμένος ότι μόνο αυτή η συμφωνία ήταν εφικτή και καμιά άλλη). Ο Λαφαζάνης είναι ένας μέχρι αυτοεξοντώσεως, θα μπορούσα να πω, έντιμος αριστερός (δε θα μπορούσα όμως να υποστηρίξω το ίδιο για άλλους βουλευτές που τον ακολουθούν). Να του κοπεί το χέρι αν ποτέ σκεφτεί, έστω, να κάνει κάτι έξω από τις αρχές του. Αυτό όμως (η δογματική πολιτική προσήλωση), σε τέτοιο επίπεδο πολιτικής, καμιά φορά μπορεί να τον “μπλοκάρει”, αφού δεν έχει την ευελιξία να διαχειριστεί θέματα που δεν αφορούν μόνο στο κομματικό ή παραταξιακό ακροατήριο. Και τώρα τα θέματα αφορούν σε μια Ελλάδα, όχι μόνο στην αριστερά.
Γιατί θα πρέπει να κρύψουμε ότι ο Λαφαζάνης έχει ξεκάθαρη άποψη και στόχευση να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη; Είναι από τους υποστηρικτές της δραχμής,πολύ πριν κομματικά υποστηρίξει αυτή την άποψη ο Λαπαβίτσας. Δεν εξαρτά τη θέση του αυτή από τη λογική πολλών, σήμερα, Ελλήνων, “τι να την κάνω τέτοια Ευρώπη ή τέτοιο ευρώ”. Είναι κατά της ΕΕ, θέλει, ως βασική πολιτική επιλογή, την επιστροφή στη δραχμή.
Πέμπτο, ήμουν, είμαι και θα παραμείνω ένας ρέμπελος στην αριστερά, χωρίς κομματική ένταξη και, άρα, κομματική “οδηγία” να εφαρμόσω. Θα ελέγχομαι μόνο από τη συνείδησή μου και το βλέμμα των παιδιών μου, κι όχι από το αν αυτά που γράφω αρέσουν σε πολλούς ή τα απαξιώνουν οι πολλοί. Δε θα γράψω, με άλλα λόγια, για να αποκτήσω “κοινό”, ούτε για να είμαι αρεστός στους πολλούς, άρα για να αποκτήσω “περισσότερο κοινό”. (Ας μου συγχωρεθεί η “αυτοπαρουσίαση”, δεν έχει πρόθεση “αυτοπροβολής”, αλλά γίνεται για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, επειδή δε θεωρώ καθόλου απίθανο να υπάρξουν κάποιοι που θα θεωρήσουν αυτές τις αράδες σαν “κομματική γραμμή”).
Ο Τσίπρας μάς πρόδωσε;
Λοιπόν, επιστρέφουμε στο αρχικό μας θέμα: ο Τσίπρας μάς πρόδωσε; Έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα; Στοχεύει να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του ίδιου φαύλου συστήματος που οικοδόμησαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, με πρόσφατο συμμετέχοντα το “Ποτάμι”;
Για να σε προδώσει κάποιος θα πρέπει να πεις και να αποδείξεις ότι μπορούσε να κάνει άλλα – έστω και ένα- που δεν τα έκανε και έφτασε συνειδητά στο χειρότερο. Έχουμε κάτι τέτοιο εδώ; Ο Τσίπρας επέλεξε συνειδητά να “ξεπουλήσει” μια χώρα και τον ίδιο του τον εαυτό; Γιατί, ας μη μας διαφεύγει αυτό, ένας άνθρωπος που ύψωσε το ανάστημά του στους λύκους μιας συμμαχίας αίματος, όταν σκύψει το κεφάλι, πρώτα ο ίδιος καταλογίζει το όνειδος στον εαυτό του. Κι αυτές τις ώρες είμαι βέβαιος – μάλλον φάνηκε και στα χαρακτηριστικά του προσώπου του μόλις βγήκε από εκείνη τη 17ωρη σύνοδο με τους λύκους έχοντας ακόμα “αίμα” πάνω του- ότι εκείνος ο Έλληνας που έχει κλάψει πιο πολύ απ’ όλους εδώ και καιρό, αλλά και αυτές τις δύσκολες ώρες, είναι ο Τσίπρας. Γιατί, εκτός των άλλων, δεν έχει κανένα άλλο να ξεσπάσει τη δική του οργή, δεν μπορεί σε άλλους να κρύψει το δικό του πρόσωπο. Είναι εκείνος που αισθάνεται την ντροπή, γιατί δεν κατάφερε εκείνο που ήθελε, μαζί με μας. Εγώ, εσύ, ο άλλος, μπορούμε να τον απειλήσουμε με κρεμάλα, να κατέβουμε παρέα με την ΑΔΕΔΥ ή τη ΓΣΕΕ (ναι, υπάρχουν ακόμα, κι ας μη μίλησαν επί 5 χρόνια!) στην πλατεία. Μπορούμε, αν είμαστε από την απέναντι πλευρά, να πανηγυρίσουμε ή να του κάνουμε απονομή υποκριτικών “ευσήμων”. Εκείνος απλώς είναι ο εκτεθειμένος, στη φάση αυτή. Και κρατήστε παρακαλώ τον χρονικό προσδιορισμό “στη φάση αυτή”.
Ο Τσίπρας που ξέρει καλά η αριστερά, ο Τσίπρας που πάνω του εναπόθεσε τις ελπίδες του ο κάθε Έλληνας – θύμα των πολιτικών των μνημονίων αλλά και των προηγούμενων προ μνημονίων πολιτικών της διαφθοράς, της αδιαφάνειας που άσκησε το φαύλο πολιτικό σύστημα- είναι άραγε ένας στυγνός Παπανδρέου, Σαμαράς ή Βενιζέλος, ένας Παπαδήμος; Τον ξέρουμε, τον γνωρίσαμε σε κάθε γειτονιά.
Ο Τσίπρας – Αλέξη τον λέγαμε όλοι μέχρι χθες, θυμάστε;- είναι ένας ρομαντικός, όπως όλοι εμείς. Όλοι οι ρομαντικοί ξεκινάμε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Εκείνος ξεκίνησε για να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και σκέφτηκε, όπως όλοι οι ρομαντικοί, ότι δεν μπορεί τίποτα σταματήσει το δίκιο μου. Αφελές, θα μου πείτε. Όπως πολλές από τις σκέψεις των ρομαντικών και ιδεολόγων Αλλά όλοι το διαπιστώνουμε μετά που θα πάθουμε και θα μάθουμε.
Ο στόχος της “αριστερής παρένθεσης”
Ήξερε, φυσικά, ότι είχε απέναντί του λύκους με νύχια γεμάτα αίμα. Αλλά όλο και πιο πολύ, όσο περνούσε ο χρόνος, το συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο. Διαπίστωνε τις παγίδες που έστησε το φαύλο ελληνικό πολιτικό σύστημα με τον Σόιμπλε και τη λοιπή παρέα των ακραίων νεοφιλελεύθερων νταβατζήδων της Ευρώπης, διαπίστωνε ότι ο στόχος ήταν όχι η διαπραγμάτευση ή μια έντιμη συμφωνία, με υποχωρήσεις από τις δυο πλευρές, αλλά ο εξευτελισμός ενός λαού και μιας κυβέρνησης που αντιστάθηκε. Για να αποδειχτεί στην πράξη η “αριστερή παρένθεση” και να δοθεί το μήνυμα στους επόμενους λαούς που θέλουν να σηκώσουν “μπόι”. Για να αποδειχτεί ότι αυτοί οι “αυτοκράτορες” είναι “ανίκητοι”…
Μέχρι που έφτασε στο τέλος, μετά την ψηφοφορία της Παρασκευής στη βουλή, όταν όλοι του είχαν πει σ’ εκείνη τη λυκοφωλιά ότι η πρόταση “περνάει”, η πρόταση με υποχωρήσεις έναντι όχι μόνο του αριστερού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και έναντι των προηγούμενων διαπραγματευτικών θέσεων της ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Σόιμπλε είναι μια μαύρη μορφή στην πορεία της Ευρώπης. Κι έτσι θα καταγραφεί στην Ιστορία. Ένας έξαλλος, ο πιο ακραίος ίσως νεοφιλελεύθερος, κομπλεξικός και ναζιστής στη συμπεριφορά. Αλλά μην τον υποτιμήσουμε. Έχει πολιτική σκέψη, χρησιμότατη για τις επιδιώξεις του, καταστροφική για όλους τους υπόλοιπους. Διέκρινε μερικά στοιχεία στην ψηφοφορία της Παρασκευής και βρήκε τον τρόπο να υλοποιήσει – εξ ονόματος του κλαμπ των νεοφιλελευθέρων- το στόχο της “αριστερής παρένθεσης”. Αφού είδε ότι αυτό δεν το πέτυχε στη μεγάλη φούρια της εκκίνησης της άπειρης αριστερής κυβέρνησης με τις παγίδες που στήθηκαν, αφού δεν το πέτυχε με τους δημόσιους εξευτελισμούς, αφού δεν το πέτυχε με το δημοψήφισμα και τους δημόσιους εκβιασμούς, τις αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις και τη λειτουργία των διαπλεκόμενων τηλεαστέρων, αφού είδε τα ποσοστά αποδοχής αυτής της κυβέρνησης να ανεβαίνουν αντί να πέφτουν, έκανε το μεγάλο κόλπο. Εκείνοι οι 30 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ του “παρών”, του όχι, της απουσίας ή του “τελευταίου ναι”, δεν θα δέχονταν με τίποτα μια υπογραφή Τσίπρα σε ένα πιο σκληρό ακόμα μνημόνιο.
Αυτός ήταν και είναι ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η κυβέρνηση. Τί νομίζετε ότι ο Σόιμπλε απλά ήθελε να περάσει ένα πολύ σκληρό μνημόνιο; Στην ανατροπή στόχευε. Και οι άλλοι, οι “τεχνοκράτες ειδικού σκοπού”, όπως προσδιόρισαν την επόμενη (!) κυβέρνηση ο Σουλτς, ο Θεοδωράκης, ο Σαμαράς (από νωρίς) ή η Φώφη, θα περνούσαν ό,τι ήθελε. Το απέδειξαν άλλωστε από το παρελθόν, για να μην ξεχνιόμαστε. Κι αυτή, για όσους δεν κατάλαβαν, είναι μια βασική διαφορά: ο Τσίπρας υπερασπίστηκε μέχρι τέλους το δίκιο ενός λαού. Με υποχωρήσεις φυσικά μπροστά στον “τοίχο”. Εκείνοι, οι προηγούμενοι και φιλοδοξούντες να επιστρέψουν, παρέδιδαν. Υπάρχει διαφορά, δε νομίζετε;
Και φτάσαμε σε εκείνη τη μοιραία νύχτα της Κυριακής προς τη Δευτέρα. Ο παραμένων ρομαντικός και αληθινός ηγέτης ενός λαού και μιας χώρας πλέον (όχι απλά της αριστεράς) βρέθηκε και πάλι στο στόμα του λύκου. Με τις χειρότερες των προτάσεων μπροστά του. Και με ένα εκβιασμό, επί της ουσίας: ή δέχεσαι αυτά που σου δίνουμε ή θα οδηγήσουμε στην κατάρρευση τις τράπεζες και στο ολικό κούρεμα των καταθέσεων.
Για να μην καταδικάσω ένα λαό στη στημένη καταδίκη και να μην κατηγορηθώ προδότης, αναρωτιέμαι τι θα έκανα εγώ σε μια τέτοια θέση. Ας αναρωτηθεί κι ο καθένας που δικαίως ή αδίκως ένιωσε προδομένος.
Έχεις ένα λαό να σκεφτείς, που φυσικά δε σου έδωσε εντολή εξόδου από την ευρωζώνη. Είναι ο ίδιος λαός που ενώ ψήφιζε με 61% όχι στις προηγούμενες (πολύ αθώες μοιάζουν πλέον μπροστά στη βαρβαρότητα που μας επέβαλαν…) προτάσεις των γερακιών, στήριζε με 80% την παραμονή στην ευρωζώνη!
Έχεις να σκεφτείς ένα λαό, του οποίου απειλούν να του πάρουν – και μπορούν να του κουρέψουν, όπως έδειξε το παράδειγμα της Κύπρου- τις καταθέσεις, ο οποίος στέκεται μέρα και νύχτα στα ΑΤΜ και κάνει ουρές στα σούπερ μάρκετς. Κάντε την υπόθεση ότι ο Τσίπρας έλεγε, όχι, δεν θα πάρω και δεν υπογράφω. Το πρωί της Δευτέρας ή τη σημερινή Τρίτη μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν η Ελλάδα; Δεν περιγράφω τη δική μου σκέψη. Ας κλείσει ο καθένας τα μάτια και ας δει τη δική του εικόνα για την Ελλάδα μετά από κάτι τέτοιο. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά.
Προσέξτε, δε μιλάμε για μια χρεοκοπία απλά, με συνέπειες που μπορεί- λέμε τώρα- να αντέξουμε, αλλά για μια βίαιη απάντηση σε ένα όχι του Τσίπρα, με κλείσιμο και κατάρρευση των τραπεζών και κούρεμα των καταθέσεων.
Ναι, ήταν ένας ανήθικος εκβιασμός, στο πλαίσιο της λειτουργίας μια ανήθικης ΕΕ. Στο πολιτικό πεδίο, όπως φώναξε όλος ο πλανήτης, ήταν ένα απροκάλυπτο πραξικόπημα.
Τί κάνουμε τώρα;
Τί έχουμε τώρα μπροστά μας; Ένα δεδομένο βάρβαρο μνημόνιο και σίγουρα τον κίνδυνο να επιβεβαιωθεί η “αριστερή παρένθεση”, αλλά από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, έχω εμπιστοσύνη ότι εφόσον είναι στη δική του την ευθύνη, ο Τσίπρας θα συνεχίσει τη μάχη για να κάνει αυτό το μνημόνιο μια ευκαιρία να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική. Αυτό τελικά δεν είναι η αριστερά; Στις ακραίες και δύσκολες συνθήκες να μπορεί να αποδείξει και να κάνει κάτι άλλο. Αριστερά δεν είναι από θέση ασφαλείας να μιλά κανείς, αλλά από θέση κινδύνου και ευθύνης να διαχειρίζεται και να ανατρέπει. Δεν έχουμε την εμπειρία, δεν μπορούμε ενδεχομένως να το δεχτούμε ή να το συνειδητοποιήσουμε σήμερα.
Κι έχει πολλά να κάνει. Να κάνει τις ανατροπές. Να φέρει τούμπα την Ελλάδα και να την ξαναδημιουργήσει.
Επειδή η ίδια η βαρβαρότητα δεν αναφέρεται ονομαστικά στα βάρη (έτσι γινόταν και πριν, μόνο που εκείνοι οι Σαμαράδες επέλεγαν εύκολα το θύμα τους) μπορεί να κάνει να πληρώσουν εκείνοι που δεν πλήρωσαν ποτέ. Αυτό στο οικονομικό κομμάτι.
Γιατί στο επίπεδο αυτών που ονομάζουμε μεταρρυθμίσεις (πόσο παρεξηγημένος ο όρος, όλοι θεωρούμε ότι “μεταρρύθμιση” είναι να κλείνεις ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο…) αυτά που πρέπει να γίνουν είναι περισσότερα.
-Είναι να διαλύσει αυτό το φαύλο πολιτικό σύστημα, που σήμερα καραδοκεί για την επιστροφή ή προσεγγίζει τον Τσίπρα, επιδιώκοντας να διασωθεί. Ανελέητος να είναι. Να το συντρίψει, χωρίς να λυπηθεί τίποτα.
-Να διαλύσει τις σχέσεις διαπλοκής σε όλα τα επίπεδα. Και πριν από όλα σ’ αυτούς που κατά συμφέρον καθοδηγούν και τρομοκρατούν τη σκέψη των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. Των μέσων ενημέρωσης της διαπλοκής. Να τους συντρίψει, όχι φυσικά λογοκρίνοντάς τους, αλλά ταράζοντάς τους στη νομιμότητα και αποκαλύπτοντας τη διαδρομή της διαπλοκής με το φαύλο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
-Να ξαναφτιάξει το δημόσιο, που πρέπει να σταματήσει να είναι το πεδίο εκπλήρωσης των ρουσφετολογικών υποχρεώσεων της φαυλότητας και των πολιτικών της εκπροσώπων.
-Να θυμίσει στη δικαιοσύνη τον κορυφαίο ρόλο της. Και να διασφαλίσει τη λειτουργία της έξω από την ομηρία της με το πολιτικό σύστημα.
-Να δώσει – με απλό ή απλοϊκό λόγο το γράφω- παιδεία και υγεία στο λαό. Να ξαναφτιάξει την παιδεία, από την οποία και μόνο μπορεί να δημιουργηθεί η άλλη Ελλάδα.
-Να αξιοποιήσει έστω αυτά τα αιματοβαμμένα κονδύλια που θα έλθουν για να πέσει χρήμα στην πραγματική οικονομία, να στηριχτούν οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι, οι επενδύσεις. Να ανοίξουν δουλειές. Να βρουν δουλειά οι νέοι.
-Να δημιουργήσει μια Ελλάδα της παραγωγής. Να δημιουργήσει ελληνική οικονομία. Η ανάπτυξη είναι ο φόβος της λιτότητας.
-Να συνεχίσει τον μεγάλο αγώνα για μια άλλη Ευρώπη, που ήδη φαίνεται να έχει ρίξει τους πρώτους σπόρους. Πράγματα “ιερά” και αδιανόητα μέχρι τώρα, όπως η αδιαμφισβήτητη λιτότητα, κλονίζονται. Δεν αμφισβητούνται μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλους τους λαούς και ήδη μερικές άλλες κυβερνήσεις.
Μεταρρύθμιση – με την ευρεία έννοια- είναι να αλλάξεις κι εσύ, κι αυτός, κι εγώ, τη νοοτροπία μας. Να σταματήσουμε να είμαστε άτομα, καταναλωτές, ψηφοφόροι (και μάλιστα της συναλλαγής) και να γίνουμε πολίτες. Πρωτίστως αναζητώντας τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας και μετά τα δικαιώματά μας. Πρωτίστως ενδιαφερόμενοι για το ευρύ της κοινωνίας και μετά τον εαυτό μας.
Αυτοί οι όροι θα μας βγάλουν από τα μνημόνια. Και να τα σκίσουμε, δε θα απαλλαγούμε από αυτά, αν δεν διαμορφώσουμε την άλλη Ελλάδα, τους “άλλους εαυτούς μας”.
Το λέω ξεκάθαρα: εμπιστεύομαι, συνεχίζω να εμπιστεύομαι, τον Τσίπρα. Συνεχίζω να τον βαρύνω με τη δική μου ελπίδα.
Στενοχωριέμαι που τον αφήσαμε μόνο του να πέσει μέσα στα θηρία.
Θλίβομαι που τόσο πολύ πρόσβαλαν τον πρωθυπουργό μας, τον μόνο άνθρωπο που στάθηκε να μας υπερασπιστεί. Οργίζομαι διαβάζοντας στον Guardian ότι υπέβαλαν έναν άνθρωπο – αφήστε ποιος είναι, αφήστε ότι είναι ο πρωθυπουργός μιας χώρας- στο ψυχολογικό μαρτύριο του εικονικού πνιγμού, για να τον κάνουν να λυγίσει, επειδή, ούτε μπροστά στους εκβιασμούς έσκυψε τη μέση.
Αλλά όχι, δεν έχω δάκρυα για τον Αλέξη, έχω μπόλικη ελπίδα πάνω του.
Ούτε δάκρυα για τους Έλληνες. Ενότητα και πείσμα, ξεκάθαρο βλέμμα, χρειαζόμαστε. Έτσι μας φοβούνται, έτσι θα τα καταφέρουμε!
Γιατί, θυμηθείτε, τον Καζαντζάκη, ο αγώνας είναι ο Γολγοθάς, τα σίδερα που θα σπάμε τα κεφάλια μας, μέχρι λυγίσουν τα σίδερα. Και όχι, δεν επιτρέπεται να φεύγεις από το δρόμο σου, μη δίνεις τη χαρά σ’ όσους το περιμένουν…
Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!
